Cheeta's, valleys, rugby en potjiekof: Week2 in ZA

De vorige blog is alweer anderhalve week geleden zie ik, de tijd gaat best snel hier! Dat is wss een goed teken :) In de tussentijd heb ik een leuk weekendje weg achter de rug. Zaterdagochtend zijn we naar Graaff Reinet vertrokken, een klein stadje waar de Valley of Desolation te vinden is. Onderweg zijn we gestopt bij een cheetah farm waar we verschillende dieren konden zien en aaien. Helaas wilde de cheetah mij terug ‘aaien’, dit was niet heel lekker maar het was het waard om zo dicht bij een cheetah te zijn geweest! We zijn doorgereden naar het stadje waar we een Bed & Breakfast geregeld hebben om te overnachten. De volgende ochtend stonden we namelijk vroeg op om zonsopkomst te bekijken vanaf de top van de Valley. Dit was echt heel mooi! Op de foto is het niet zo mooi als in het echt, maar het geeft iig een indruk van wat we gezien hebben. In het stadje zelf was niet heel veel te beleven, dus we zijn richting huis gereden. Drie uur later kwamen we bij Schoenmakerskop, hier waren de zee en allerlei rotsen te zien waardoor de golven flink omhoog kwamen. Toen we genoeg gezien hadden zijn we doorgegaan naar Sardinia Bay waar mooie zandduinen waren. Vanaf daar hebben we walvissen gespot. We hebben gewacht tot zonsondergang, gelukkig is dat hier tussen 5 en half 6, dus dat duurde toen niet heel lang meer. Inmiddels heb ik ook een auto gehuurd. Echt heel fijn, want daardoor ben ik wat minder afhankelijk van anderen. De eerste rit begon al lekker: ik was ingestapt, maar er was geen stuur voor me. Toch maar even aan de andere kant ingestapt :). Sommige dingen gaan zo automatisch. Het is even wennen schakelen met links en alle verkeersregels die anders zijn hier (of er gewoon niet zijn). De voetgangers steken hier een weg waar zo’n 60 of 80km/h gereden wordt over alsof het niets is. Niet eerst links rechts links kijken, gewoon lopen zonder om je heen te kijken. Een vooral heel langzaam doorlopen. Er zit geen stuurbekrachting op, dus ik kom als het goed is met gespierde armen thuis ;)

Ik had verwacht dat ik me schuldig zou voelen als ik uit eten zou gaan of andere luxe dingen zou doen. Dat gevoel heb ik nog niet echt gehad. Dat komt misschien omdat er best wel veel mensen met overgewicht zijn in Zuid-Afrika. Ik had verwacht dat ik vooral hongerige kindjes zou zien, maar tot nu toe zijn het vooral echt dikke mensen. Dat is ook niet zo raar aangezien alle producten hier echt 2x zo zoet zijn. Maar het blijft een raar idee dat mensen die honger lijden leven naast mensen met overgewicht.

Mn werk komt er hier op neer dat ik op een school help bij de Life Orientation lessen. De leerlingen zijn ongeveer tussen de 18 en 51 jaar oud. Ze volgen de lessen omdat er veel werkloosheid is en ze hopen met dit extra diploma makkelijker aan een baan te komen. Eerst krijgen ze ’s ochtends deze lessen en ’s middags oefenen ze PowerPoint, Excel, Internet of email. Maandag heb ik afscheid genomen van m’n eerste school, Greenville. Vanaf dinsdag ben ik op Strelitzia Primary School begonnen. Alle mensen zijn zo aardig en geïnteresseerd. En iedereen wil samen op de foto. Woensdag mocht ik mee met hun excursie. Eerst kregen we een rondleiding langs wat gebouwen. En ’s middags sloten ze af met gezamenlijke lunch. We zijn naar een heel mooie plaats gelopen. Onderweg daar naartoe heb ik allerlei dingen van hen moeten proeven die langs de weg groeien. ER zijn (volgens hen) zelfs planten waarmee je je haar kunt wassen en alles is dan weer stralend schoon. We hebben daar een vuurtje gemaakt om op te gaan koken. De kip moest nog half ontleed worden, de aardappelen werden geschild en de groentes en kruiden klaargezet. Eerst gaat de kip met wat kruiden in een grote pot en dan wordt de rest mee gekookt. Ik kan nu dus zeggen dat ik heb meegegeten met de typisch Afrikaanse ‘potjiekof’, waar ik best wel trots op ben, want ik vond het niet zo’n heel lekker gezicht met die kip. Op de tweede dag heb ik al een armbandje en een zelfgemaakte tas gekregen. Zo lief, ze kennen me amper en er worden allemaal al dingen aan me gegeven terwijl ik ze voor me gevoel nog niets terug heb kunnen geven in zo’n korte tijd. Hopelijk komt dat nog.

Gisteren en vandaag heb ik met twee anderen uit het huis sollicitatiegesprekken gevoerd en daar feedback op gegeven, zodat de leerlingen zich voor konden bereiden op een baan. Ze namen het bijna allemaal heel serieus. Het was gewoon een try-out voor hen zodat we ze konden helpen, maar blijkbaar was dat genoeg voor sommigen om zo nerveus te worden dat ze geen woord meer uit konden brengen. Deze twee dagen voelde ik me gelukkig wel zinvol, want ik denk dat deze oefening hen echt zal helpen.

Vanavond gaan we naar een rugbywedstrijd kijken tussen Port Elizabeth en Kaapstad in het FIFA-stadion. Dit zijn blijkbaar best goede teams in Zuid-Afrika, dus ik ben benieuwd!

Sorry voor zo’n lang verhaal, maar het zal waarschijnlijk wel weer even duren voordat ik weer een blog schrijf. Dus hier moeten jullie het even mee doen :)

Groetjes uit Z-A! xx.